Έφτασε το ζευγάρι, ήσυχο και σεβαστικό. Και με καλούς οιωνούς. Με τα «Δι Ευχών Σας Πάτερ», με τα «Ευχαριστούμε Αιδεσιμολογιώτατε»… Καλή φαινόταν η αρχή. Είπα μέσα μου, διαβασμένοι μας ήρθαν. Μέσα σε πέντε λεπτά κανονίσανε την ημερομηνία και την ώρα. Είπα μέσα μου, καλή και η συνέχεια. Με το τελείωμα της σκέψης πετάχτηκε η μέλλουσα νυφούλα με απορία.
-Επειδή εγώ είμαι καθολική και θα ήθελα να ζήσω και καθολικό γάμο, γίνεται;
-Φυσικά και γίνεται, απάντησε ο Πατήρ Ονούφριος.
-Γίνεται εδώ;
-Όχι, εδώ δεν γίνεται.
-Γιατί;
-Διότι καλό μου παιδί, εδώ είναι ορθόδοξος ναός. Στον ορθόδοξο ναό τελούνται ορθόδοξοι γάμοι. Οι καθολικοί τελούνται στον καθολικό.
-Α, πολύ ωραία, γύρισε εκείνη ορεξάτη στον καλό της. Θα κάνουμε τον καθολικό γάμο στον μήνα του μέλιτος που θα βρισκόμαστε στη Σύρο, έτσι αγάπη μου; Εκεί έχει πάρα πολλούς καθολικούς ναούς για να διαλέξουμε.
-Συγχωρήστε με που θα επέμβω, ευγενικά εισχώρησε ο Πατήρ Ονούφριος, αλλά οφείλω να σας διευκρινίσω κάτι. Ο καθολικός γάμος οπωσδήποτε προηγείται του ορθοδόξου.
-Μα εμείς θα πάμε στη Σύρο μετά τον ορθόδοξο.
-Μάλιστα, το άκουσα αυτό. Εξ ου και η επισήμανσις.
-Δεν γίνεται να αντιστραφεί αυτό για μια φορά;
-Όχι, δυστυχώς.
-Μα, έτσι θα μας διευκολύνατε πάρα πολύ.
-Μα, δεν είναι προσωπική μου απόφαση. Είναι τυπικό το ζήτημα.
-Μας το υπαγορεύει το «Σαβουάρ Βιβρ»;
-Μας το υπαγορεύει ο κανονισμός της Εκκλησίας μας, σηκώθηκε όρθιος ο Πατήρ Ονούφριος, τάχα μου πως ξεμουδιάζει το γόνατο, μα επί της ουσίας ίσα για να μην του μουδιάσει το μυαλό.
-Δεν καταλαβαίνω, απόρησε εκείνη.
-Θα στο εξηγήσω αναλυτικώς παιδί μου και θα το καταλάβεις. Είναι πολύ απλό. Η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει το γάμο που τελείται σε ορθόδοξη. Δεν συμβαίνει όμως και το αντίστροφο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνωρίζει το γάμο που τελείται σε καθολική, συνεπώς, αν ο καθολικός σας γάμος γίνει μετά τον ορθόδοξο θα υπάρξει πρόβλημα διγαμίας.
-Μα κανένας απ’ τους δυό μας δεν έχει ξαναπαντρευτεί, για ποιά διγαμία μιλάτε;
-Αγάπιε, αποσύρομαι εκτάκτως στο γραφείο μου και σε παρακαλώ, ανάλαβε εσύ… αναφώνησε βαδίζοντας γοργά ο Πατήρ Ονούφριος.
Δεδομένης της κατάστασης, έπιασα να εξηγήσω εγώ τα γεγονότα απ’ την αρχή.
-Ακούστε, τους είπα. Το πρόβλημα της διγαμίας δεν προκύπτει λόγω πραγματικής διγαμίας, αλλά λόγω της ιδιαιτερότητας που έχουμε εδώ, με τα δυο μυστήρια. Υπάρχει λύση, μην προβληματίζεστε. Θα κάνετε πρώτα τον καθολικό γάμο.
-Μα, δεν θέλω να πάμε στη Σύρο πριν από τον ορθόδοξο. Δεν θέλω. Δεν θέλω.
-Και ποιός σας πιέζει να πάτε στη Σύρο; Ήμαρτον Κύριε! Βρείτε έναν καθολικό ναό εδώ.
-Αλλιώς τα είχα φανταστεί εγώ. Αλλιώς τα ήθελα, άρχισε ένα κλάμα απαρηγόρητο η μέλλουσα νύφη κι έσταζε το δάκρυ στο πλακάκι. Ήμουν έτοιμος να πιάσω τη σφουγγαρίστρα, όταν άκουσα τον μέλλοντα γαμπρό να ψελλίζει με πραγματικά αγωνία…
-Σίγουρα δεν γίνεται, κύριε Αγάπιε;
-Σίγουρα, απάντησα εγώ με φωνή βροντερή και σθεναρή, για να πάψουν μεμιάς τα παρακαλετά κι οι ερωτήσεις.
Με διαπερνούσε μέσα απ’ το παράθυρο το βλέμμα του Πατρός Ονουφρίου, έντονο και βλοσυρό. Και η γενειάδα του χοροπηδούσε πάνω – κάτω νευρικά. Με τίποτα δεν με έπαιρνε να τον ταράξω κι άλλο. Να φανταστείς πως ουδέποτε του ξεστόμισα πως την ώρα που το ζευγάρι έφευγε, ο μέλλων γαμπρός με ρώτησε στο αυτί αν θα μπορούσαν αντί για ρύζι να πετάξουν τορτελίνια, για το χατίρι της νύφης που είχε από την Ιταλία την καταγωγή και ίσως έτσι της περνούσε και το μαράζι της Σύρου…
