-Ορίστε πράγματα, τον έπιανε μουρμούρα. Εμ, κάνουν το παιδί πριν απ’ το γάμο, εμ το κρατάνε αβάφτιστο ώσπου να πάει Πανεπιστήμιο.
-Για να γλιτώσουν τα λεφτά Πάτερ, πήγαινα να δικαιολογήσω εγώ.
-Δεν χρειάζονται λεφτά τα Μυστήρια Αγάπιε. Αγάπη και πίστη χρειάζονται.
-Εννοώ…
-Μην εννοείς Αγάπιε, γιατί παρανοώ εγώ.
-Πάω να…
-Mην πας πουθενά. Εδώ κάτσε ν’ ακούς. Ήρθε ο κόσμος τούμπα και κάνουν ό,τι θέλουν και με τη δική τους σειρά, αλίμονο!
-Συνδυάζουν τα μυστήρια, να τους έρθουν οικονομικότερα.
-Μωρέ τι μου λες! Το βρήκαμε τώρα. Έπρεπε τότε να μου ζητήσουν μαζί και το μνημόσυνο της γιαγιάς τους, να διαβάσω και μια φανουρόπιτα, να κάνω κι ένα Ευχέλαιο και τον αγιασμό για το αυτοκίνητο και να ψάλω και το Τρισάγιο του θείου που κλείνει τα σαράντα…
-Υπερβάλεις Πάτερ…
-Ας υπερβάλω. Κοίτα τώρα, πάλι ήρθε αυτή και θα εκνευριστώ. Θου Κύριε!
Η αυτή που είχε την τάση να τον θέτει σε κατάσταση βρασμού, κάτεχε σπουδαίους ρόλους: κουμπάρα, νονά και διοργανώτρια. Αυτός ο τελευταίος ειδικώς, ήταν που μας προξενούσε τα χειρότερα. Με την ιδιότητα αυτή ήταν που μας κατέφθανε κάθε πρωί κουνάμενη – συνάμενη και με μια μεζούρα στο χέρι για να μας μετρά. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά.
-Εδώ θα στέκονται οι ψάλτες. Εδώ θα παίζουν τα βιολιά. Εδώ θα είναι όμορφα να στέκεται ο παπάς.
-Ο ιερέας δεν στέκεται εκεί που ‘ναι όμορφα, στέκεται εκεί που πρέπει, αντιδρούσε ο Πατήρ Ονούφριος.
-Εδώ θα μπουν οι γλάστρες, εδώ τα λουλούδια, εδώ τα δυο μεγάλα μανουάλια.
-Τα μανουάλια έχουν συγκεκριμένη θέση, ας μην τους την αλλάξουμε, τολμούσε ο Πατήρ Ονούφριος.
-Για το ντεκόρ. Θα δώσουν στυλ εδώ μπροστά. Κι από αριστερά το τραπέζι που θα γδύσουμε το μωρό, ενώ δεξιά το τραπέζι που θα το ντύσουμε.
-Δυο τραπέζια, αναρωτιόταν ο Πατήρ Ονούφριος;
-Δυο φυσικά, για να φέρνουν ισορροπία στο μάτι.
-Ανισορροπία βλέπω εγώ κι ας λέτε εσείς τα δικά σας.
-Να μου έχετε εμπιστοσύνη.
-Προσπαθώ.
-Από αυτή τη μεριά θα έρχεται ο γάιδαρος.
-Για το γαμπρό μιλάτε έτσι ή έχετε καλέσει και ζώα;
-Ο γάιδαρος καλέ, που θα φέρει τη νύφη.
-Με γάιδαρο θα έρθει η νύφη;
-Μα φυσικά, αφού θα είναι άκρως παραδοσιακός ο γάμος. Στο τέλος θα προσφερθούν και καρύδια με μέλι.
-Ο παραδοσιακός γάμος τους μάρανε, αλλά το παιδί το κάνανε από πριν…
Βουρλιζόταν ο Πατήρ Ονούφριος και οι προς αυτόν διαταγές συνεχίζονταν.
-Εδώ να αφήσετε άπλα για το φωτογράφο, να χωρά.
-Τέτοια πάχη έχει;
-Οι μηχανές του να χωράνε, γιατί δεν με καταλαβαίνετε; Να χωρά να κουνηθεί, τέλος πάντων.
-Τέλος των πάντων εύχομαι κι εγώ, ανώδυνο.
-Να μην ξεχάσω κάτι πολύ σημαντικό. Ο κάμεραμαν θα σταθεί εδώ στο μπαλκονάκι.
-Τον άμβωνα εννοείτε;
-Άμβωνας λέγεται;
-Μάλιστα.
-Αυτός ο άμβωνας, μας κάνει. Είναι ό,τι πρέπει για τον κάμεραμαν. Θα έχει φοβερή οπτική από δω. Κι όταν θα βγούμε έξω, θα κατέβει για να τραβήξει εξωτερικά πλάνα.
-Αυτά που τραβάμε εμείς όμως, δεν θα τα τραβήξει… Στον άμβωνα δεν πατάει κανείς. Τέλος, γρύλιζε ο Πατήρ Ονούφριος και έφευγε.
Ξαναρχόταν βέβαια, διότι ξαναρχόταν και αυτή. Κάθε μέρα, είπαμε. Ως την αποφράδα.
Ο γαμπρός χλιαρός. Η νύφη κρύα. Η εν λόγω όμως, πιο θερμή, πιο κουνάμενη και πιο συνάμενη από όσο τη γνωρίζαμε. Άσε που τρομάξαμε και να τη γνωρίσουμε, διότι τόσον καιρό την αγοράζαμε σε έκδοση καθημερινή, ενώ τώρα μας πουλιόταν κυριακάτικη. Φουλ συσκευασία και αγνώριστη! Από καστανή, ξανθιά. Και η κόμη από κοντή, μακριά ως τη μέση. Φουντωμένη. Θάμνος ένα πράγμα το μαλλί. Κι από τάπα που δεν την έπιανε το μάτι μας, ορθωμένη σαν καμηλοπάρδαλη, ένεκα το τακούνι. Και με βλεφαρίδες απ’ τις ψεύτικες, τις μπόλικες, που δεν μπορεί το έρμο βλέφαρο να τις σηκώσει. Και από κάτω φορεμένες μουσελίνες, ταφτάδες, δαντελίτσες και τούλια. Οπότε με τέτοιον όγκο βρέθηκε ξάφνικα, από κει που ήθελε όλα να τα κουμαντάρει, να μην μπορεί ούτε το κεφάλι της να ορίσει.
Όρισε όμως και ορίσανε και οι άλλοι, οπότε ξεκινήσαμε. Στεκόταν δε ακούνητη. Πώς να κουνηθεί έτσι όπως ήταν, θα μου πεις… Και δεν έβγαζε άχνα, ευτυχώς, ο Θεός τη φώτισε για να μην έχουμε άλλα. Είχαμε όμως άλλα, διότι την ξαναφώτισε. Λαμπάδα την έκανε. Κατά τη δεύτερη στροφή του χορού του Ησαία, την ώρα που έπεφτε το ρύζι βροχή και εκείνη έπρεπε και το βήμα να συντονίσει, και να μετρά πόσες στροφές της απομένουν, και γενικά να ‘χει το νου της –που βέβαια τέτοιαν ώρα άντε να τον βρει, εδώ χρόνια και τον έψαχνε– τσιφ, αρπάζει η μουσελίνα φωτιά, τη δίνει βιαστικά στις κάτω τούφες, εκείνες την ανεβάζουν τρέχοντας επάνω και γίνεται το κεφάλι της Αρμάτα.
Άρχισαν όλοι τότε τα «καλέ», τα «α», τα «ου», τα «ι» και τα «βοήθεια η κουμπάραααααααααα» και μοναχά ο Πατήρ Ονούφριος στάθηκε αγέρωχος, με μάτι λαμπερό και χέρι ψύχραιμο για να πράξει. Πήρε το κεφάλι της λαμπαδιασμένης, το ‘χωσε βαθιά μες στο νερό της κολυμπήθρας και το έσβησε.
-Βγήκε σε καλό λοιπόν που έχουμε γάμο και βάφτιση μαζί, διότι βρέθηκε νεράκι μαζεμένο… φώναξε προς τους καλεσμένους, για να δικαιολογηθεί. Μα με πονηράδα στο βλέμμα και ένα ανεπαίσθητο κρυφό γελάκι, γύρισε συνωμοτικά και μου ψιθύρισε: Να μη λύσσαγε να φέρει τα μανουάλια εδώ μπροστά, να μην καιγόταν. Εμείς της τα λέγαμε…
Κατόπιν μικρής διακοπής τα δυο μυστήρια ολοκληρώθηκαν κανονικά.
Η κεντρική φωτογραφία είναι παραχώρηση της MV Flowers
