Διήνυσε τα τελευταία μέτρα μέχρι το πλατύσκαλο, γελώντας. Γέλιο δυνατό, που φώτιζε το πρόσωπο της, την κάλυπτε ολόκληρη από το πέπλο στην κορυφή του κεφαλιού της, μέχρι τις αστραφτερές νυφικές της γόβες. Θα έλεγε κανείς πως το παλικάρι που την περίμενε στα σκαλιά, δεν επρόκειτο να παντρευτεί άνθρωπο, μα ήχο! Αν το φως είχε ήχο, κάπως έτσι θ’ ακουγόταν... Σαν το γέλιο της κοπέλας του. Κοντή, ψηλή, παχουλή, αδύνατη, μελαχρινή, κατάξανθη – λίγη σημασία είχε! Εκείνος, εκείνη τη μέρα παντρευόταν το τραγούδι του ήλιου, στο πρόσωπο της.

Καταρχάς, να πω πως το λάθος ήταν όλο δικό μας, οπότε δε ζητάω τα ρέστα από κανέναν, δεν παραπονιόμαστε καν. Αφηγούμαστε απλά την ιστορία μας, προς γνώση και συμμόρφωση!

- Αγάπη είναι, να ροχαλίζει σαν τρένο που καίει κάρβουνο σε βουνοπλαγιά των Άλπεων και να μη χρησιμοποιείς το μπαστούνι του μπέιζμπολ που έχεις αγοράσει εδώ και χρόνια, για να βάλεις ένα τέλος στο μαρτύριο του. Και το δικό σου. Απλά το έχεις στο κομοδίνο σου και κάθε βράδυ που μετράς 7μιση δισεκατομμύρια προβατάκια για να κοιμηθείς και ο άλλος δίπλα σου γκαζώνει και χαδεύεις με τη ματιά σου τις υπέροχες καμπύλες του, το αεροδυναμικό του σχήμα, την λεία επιφάνεια του. "ΝΟΤ ΤΟΥΝΤΕΙ", λες από μέσα σου και χαμογελάς σαρδόνια με το βλέμμα του ημίτρελου που έχει χρόνια να κοιμηθεί σαν άνθρωπος.

Όλοι πιστεύουμε πως ο γάμος μας είναι ακλόνητος, έχει ισχυρές βάσεις, θεμέλια από ατσάλι! Όσοι δε, έχουμε κλείσει και 7ετία, θεωρούμε τους εαυτούς μας βετεράνους, γκουρού της συζυγικής διαβίωσης, αν έχεις αλλάξει και 5 πάνες  (κατά προτίμηση σε μωρό) σ’ αυτό το διάστημα νιώθεις πως έχεις πάρει και μαύρη ζώνη, είσαι ο Μπρους Λι του οικογενειακού θεσμού!

Όλοι έχουν πάει σε κρητικό γάμο. Νόμος. Εσύ όμως, όχι. Εξ ου και είσαι ένα μίασμα, ένα απόβλητο κοινωνικό υποπροϊόν, ένα ανθρωπάριο, μία περιθωριακή καρικατούρα. Αποφεύγεις να συνεστιάζεσαι με άλλους ανθρώπους από φόβο πως θα πέσει θέμα ζήτησης "γαμοπίλαφο" και "στακοβούτυρο" και ποία η θέση σου; Τι θα πεις "συγνώμη, δεν  διάβασα, μου έφαγε τις σημειώσεις το τσόου τσόου"; Δεν πιάνει. Θα σε κοροϊδέψουν.  Θα σε χλευάσουν. Θα σε σαρκάσουν. Το έχει πάθει μια φίλη από το χωριό. Δεν την ξέρεις.

Σκας μύτη σε φανταστική εκκλησία μιας φανταστικής θρησκείας  (ας την πούμε Πιτογυρισμό), σε μία φανταστική χώρα ενός φανταστικού πλανήτη, να κλείσεις ημερομηνία για τον φανταστικό σου γάμο. Φανταστικά, ε;

Όχι. Ας δούμε γιατί.

"... Εγώ βασικά πήγα στο πάρτι, επειδή λύσσαξε ο κολλητός. "Έλα ρε, μην είσαι σπαζοκλαμπάνιας να πούμε, δε μπορώ να πάω μόνος μου. Έλα, θα έχει ωραία μωρά σου λέω, τι θα κάτσεις να κάνεις ρε γεροντοκόρε πάλι μόνος σου παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπίτι, θα λιώσεις στο gaming;"

Ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη του αγώνα, η νύφη στη σέντρα, σουτάρει την ανθοδέσμη. Πολύ ωραία πάσα στην κουμπάρα που όμως δεν κοντρολάρει καλά και η ανθοδέσμη βρίσκεται τώρα στην κατοχή της μάνας της πρώτης ξαδέρφης του γαμπρού, η οποία ψάχνει να βρει την κόρη της για να πιάσει την ανθοδέσμη, όμως η αίλουρος θεία Λιλίκα που έχει κάνει τάμα να παντρέψει την χίπστερ κόρη της, κλέβει την ανθοδέσμη. Πολύ μεγάλη ευκαιρία για τη ομάδα της θείας Λιλίκας, θεία Λιλίκα στη μεγάλη περιοχή, θεία Λιλίκα στην κατοχή της ανθοδέσμης – θεία Λιλίκα κοντρολάρει, δυνατό σουτ, όόόόόχι η κόρη της σαβούρωνε ένα προφιτερόλ από τον πάγκο με τα κουφέτα και τα γλυκά, χάθηκε η μεγάλη αυτή ευκαιρία για την ομάδα της θείας Λιλίκας ν’ανοίξει το σκορ, κρίμα κρίμα μεγάλη ευκαιρία μόλις στο 10ο λεπτό του αγώνα.

Είχα κανονίσει να φύγω διήμερο για να "στρώσουμε" το αμάξι ενός φίλου. Θα ανεβαίναμε Τρίκαλα στο πατρικό του, θα μέναμε εκεί ένα βράδυ κι επιστροφή Αθήνα την επόμενη. Εκείνη, συνήθως ήταν χαλαρή σε τέτοιες μικρές "κοπάνες" μου, τόσα χρόνια μαζί, ήξερε πόσο πολύτιμες μου ήταν οι μικρές ανάσες ελευθερίας που μου επέτρεπε, ίσως ήταν και ο λόγος που επιβίωσε αυτή η σχέση – όλες τις άλλες φορές που κάποια γυναίκα στράβωνε όταν ζητούσα μια τζούρα εργένικης ζωής, ήταν και το σινιάλο για να την κάνω μ’ ελαφρά. Η Δήμητρα δεν έκανε μούτρα, δεν μου έκανε τη ζωή δύσκολη όταν γυρνούσα. Μ’ αποχαιρετούσε πάντα με πονηρό χαμόγελο και υποσχέσεις γλυκιάς "εκδίκησης" όταν θα επέστρεφα. Όλα καλά, λοιπόν.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες. Και για πριγκίπισσες. Ο δε συνδυασμός αυτών, μια πικρή ιστορία. Ειδικά όταν θέλουν να ενώσουν τα βασίλεια τους. Το οποίο γεγονός, σύμφωνα με τα παραμύθια, πρέπει να επισφραγιστεί με τελετή. Και καπάκι, φαγοπότι για τους υπηκόους που έραναν το βασιλικό ζεύγος με ροδοπέταλα και τους πήγαν και δώρο τασάκι και παγόνι-λαμπατέρ (βλέπε "Δώρα Γάμου") και τους ευχήθηκαν ολόψυχα "παιδιά, να ζήσετε και κοιτάξτε να τα βρείτε και να μην το διαλύσετε γιατί φράγκα για άλλο δώρο δεν παίζουν, αν ξαναπαντρευτείτε και μας καλέσετε θα πάρετε ένα βαζάκι από πηλό που έφτιαξε η μικρή στα καλλιτεχνικά στο σχολείο της, με ντεκουπάζ από χαρτοπετσέτα φρόζεν, που προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε εδώ και 2 χρόνια, το νου σας".