Η αλήθεια είναι, ότι εδώ και πολλά χρόνια έχω "σβήσει" όλους τους δρόμους που οδηγούν σε όλες τις εκκλησίες, όλων των "θεών".. Όμως, αυτή τη φορά, δεν το έκανα επίτηδες: άργησα να φτάσω.. χάθηκα. Έτσι λοιπόν, πήγα να περιμένω τα παιδιά να φτάσουν στο δεύτερο σημείο της συνάντησής μας: στον πολύ όμορφο χώρο που είχαν κλείσει για να γιορτάσουν την βραδιά.
Την απόλυτα δική τους βραδιά.
Όταν τελικά έφτασαν, είχα ήδη δοκιμάσει πολλές φορές το όμορφο ροδοκόκκινο απεριτίφ που σέρβιραν οι ευγενικοί άνθρωποι του catering.. Πολλές φορές, όμως!
Περιμένοντας, έκανα διάφορες σκέψεις.
Δεν έχω μπορέσει όλα αυτά τα χρόνια να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι παντρεύονται. Έχω δει, στο πέρασμα των χρόνων, τους καλούς μου φίλους να παντρεύονται. Όλους. Όλους, σχεδόν... Νομίζω θα δω και έναν - δυο ακόμα (δεν έχω και πολλούς καλούς φίλους, είναι η αλήθεια. Το τίμημα ή το προνόμιο του να είναι κάποιος "αντικοινωνικός" και "δύσκολος". Ίσως, και λιγάκι "στριμμένος").
Πάντα αναρωτιόμουν για την αξία του γάμου, για το νόημα. Προσωπικά, θα μου ήταν αρκετό το "σε αγαπάω" και το "σε θέλω", του ανθρώπου μου. Και αν άπλωνα αυτό το μοίρασμα της στιγμής σε πολλούς -που κάποιοι μάλιστα θα μου ήταν και αδιάφοροι- η στιγμή θα έχανε, πως να το πω… αυτήν την "αρκετότητά" της.
Δεν είναι η αγάπη από μόνη της ιερή;
Δεν ενέχει, την ιερότητα;
Από σεβασμό και μόνο στην ιερότητά της, δεν θα έπρεπε να χρειάζεται άλλη δόση εξωτερικής "ιερότητας".. υπογραφές, χαρτιά και άδειες.
"Άδεια"… για να "επικυρώσεις" την αγάπη σου..;
Αυτό το "μυστήριο", ήταν πάντα ενα μυστήριο για εμένα.
Μα αυτές, είναι δικές μου απορίες. Κάθε μέρα έχω και μια απορία ακόμα. Απελευθερώνομαι, πετώντας στα άχρηστα μια βεβαιότητά μου κάθε μέρα.
Παρόλα αυτά, παρά τις σκέψεις μου, με την ευγενική και ευεργετική βοήθεια του αλκοόλ, δεν έχασα τη στιγμή: η είσοδος των δυο παιδιών στον χώρο, συνοδεύτηκε από ενα ωραίο μουσικό κομμάτι από τον dj... φαντάζομαι όχι τυχαίο, μα κάποιο από τα αγαπημένα τους.
Ήταν και οι δυο ευτυχισμένοι.
Δεν ήμουν ακριβώς δίπλα τους, όμως είναι από εκείνες τις στιγμές που δεν χρειάζεσαι την εγγύτητα για να δεις την λάμψη στα μάτια. Η λάμψη αυτή, είναι πιο μεγάλη από την απόσταση. Από την κάθε απόσταση. Η λάμψη στα μάτια, και η ευτυχία στο πρόσωπο.
Αν μπορούσα μα ζωγραφίσω την ευτυχία, θα την ζωγράφιζα με το πρόσωπο αυτών των δυο παιδιών! Μα δεν ξέρω καθόλου να ζωγραφίζω... και το ξέρω αυτό. Ευτυχώς για την ευτυχία!
Μα ευτυχώς, και για των παιδιών το πρόσωπο..!
"Μες τη πολλή συνάφεια του κόσμου, μες τις πολλές κινήσεις κι' ομιλίες..", για να θυμηθώ και τον αγαπημένο μου Καβάφη, δεν ήταν εύκολο να πλησιάσω και να τους μιλήσω.
Αν μπορούσα να το κάνω, θα τους έλεγα αυτό:
Να θυμούνται πάντα, πως ο ένας είναι για τον άλλον αυτός ο άνθρωπος, αυτής της νύχτας.
Να το θυμούνται ιδιαίτερα όταν οι στιγμές δοκιμάζουν την αντοχή και το περίσσευμα της καρδιάς τους.
Πάντα, αυτή τη νύχτα να έχουν στο μυαλό τους.
Πάντα, αυτό το βλέμμα του ενός για τον άλλον!
Πάντα, ο ίδιος άνθρωπος θα είναι απέναντι: αυτός, αυτής της νύχτας.
Λένε πως ο χρόνος φθείρει τα πάντα. Ναι, το κάνει. Μα ο χρόνος μένει ανήμπορος και ηττημένος μπροστά στην αγάπη.
Τον πρόσκαιρο ενθουσιασμό, φθείρει.
Τον εύκολη έλξη, φθείρει.
Τον πόθο, φθείρει.
Αλλά την αγάπη, όχι.
Ο χρόνος, υποκλίνεται σε αυτήν.
Δεν την φθείρει.. την βαθαίνει!
Προσθέτει στην αγάπη σεβασμό, προσθέτει φιλία, προσθέτει αφοσίωση.
Έχει σωστά γραφτεί, πως “έρωτας είναι όταν δεν μπορείς να κανείς αλλιώς”. Λάθος! Έρωτας είναι, όταν μπορείς να κανείς αλλιώς.. αλλά τον επιλέγεις από όλα τα “αλλιώς” σου.
Θα ήθελα να τους πω επίσης, ότι το "σε αγαπάω"... μόνο του είναι ατελές και συχνά ανίσχυρο, ευκολοκατάβλητο. Νομίζω ότι το "σε αγαπάω" βαδίζει χέρι-χέρι με το "συγνώμη" και με το "έκανα λάθος", κάθε φορά που χρειάζεται. Τότε, γίνεται πανίσχυρο.
Είμαι άσχετος, και ανίκανος να δώσω συμβουλές σε οποιονδήποτε... για οτιδήποτε. Ίσως, σε όλα να έχω άδικο. Αν έτσι είναι, ότι έγραψα παιδιά ας το πετάξετε. Κρατήστε μόνο αυτό:
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για εσένα Μ.Α. και για εσένα Χ.Κ. Μου δώσατε την χαρά και μου κάνατε την τιμή, να μοιραστώ το μεγαλείο της τόσο δικής σας στιγμής.
Ευχαριστώ και τις οικογένειες σας και τους γονείς σας.
Κάθε μέρα της ζωής σας, ας έχει μέσα σε κάθε της λεπτό την ιδία λάμψη που είχαν προχθές τη νύχτα τα μάτια σας.
Μην το ξεχάσετε αυτό: σε όλες τις δύσκολες στιγμές, απέναντι σας θα είναι ο άνθρωπος αυτής της νύχτας.
Ο ίδιος άνθρωπος θα είναι.. ακόμη και στις "μικρές" του στιγμές. Πίσω από το πρώτο πρόχειρο βλέμμα, πάντα θα τον βλέπετε. Σε κάθε "ανάποδη" στιγμή, μη βιαστείτε: κοιτάξετε καλύτερα...
Καλή ζωή, Μ. και Χ.!
Ελεύθερη ζωή... ελεύθερη από κάθε εμμονή που ενοχλεί το μυαλό και δοκιμάζει την υπομονή.
Η ελευθέρια δεν εξαρτάται από τα γύρω μας. Ξεκινάει, από μέσα μας.
Επιτρέψτε μου μια βουδιστική "αλήθεια": "είστε ο ουρανός. Όλα τα αλλά που θα συμβαίνουν γύρω, είναι απλά ο καιρός.."
Είστε το σταθερό, το μόνιμο! Όλα τα αλλά, είναι μόνο πρόσκαιρα..
Καλή ζωή!
Αυτό το link, είναι μόνο για εσάς:
Το παραπάνω κείμενο, το δημοσίευσε στον τοίχο του στο Facebook ο αγαπητός φίλος Σπύρος Χατήρας. Τον δημοσιεύουμε με την άδειά του, μόνο με τα αρχικά του ζευγαριού.
