Άπλωσε τα χέρια του και της έδωσε την ανθοδέσμη της και τότε ο χρόνος πάγωσε και για τους δυό τους.
Λουλούδι λουλούδι μέτρησαν τις χαρές που είχαν ζήσει μέχρι τότε. Την πρώτη φορά που "έπεσαν" ο ένας πάνω στον άλλο, στα σχόλια ενός βίντεο στο Youtube, το ανελέητο τρόλλινγκ που έκαναν, τα προσωπικά στοιχεία που (με φόβο ψυχής) αντάλλαξαν. Την πρώτη φορά που άνοιξαν κάμερα και μίλησαν, τον πρώτο (και καλά) χαλαρό καφέ που βγήκαν να πιουν, μοιράζοντας μια (και καλά) χαλαρή απόσταση 503 χιλιομέτρων. Τα φύλλα της ανθοδέσμης έκρυβαν άπειρα δρομολόγια, 2μιση χρόνια πήγαινε έλα, μέχρι να αποφασίσουν να συνθλίψουν την απόσταση και να μείνουν μαζί επιτέλους, γιατί ΟΚ χαλαρά, χαλαρά, μισός μισθός κάθε μήνα έφευγε σε εισιτήρια, βενζίνες, διόδια.
Το άρωμα της ανθοδέσμης είχε κι άλλα μυστικά. Έκρυβε στιγμές πάθους σε σκοτεινά στενά δρομάκια στην Ίο και αξημέρωτα βράδια σε παραλίες της Αμοργού. Έκρυβε μεθυστικά ταξίδια στο ίδιο τους το σπίτι, άπειρες ανεξερεύνητες γωνιές του μυαλού και του κορμιού τους, έτσι, εκεί... στο "χαλαρό".
Τα χρώματα των λουλουδιών αντικατόπτριζαν μεθύσια, τρελούς χορούς, εκείνες τις Απόκριες που τον έντυσε Lady Gaga, την πρώτη φορά που την πήγε για σκι και την καμάρωσε καθώς διήνυσε ολομόναχη της 47 ολόκληρα εκατοστά, πριν στραμπουλήξει επικά τον αστράγαλο της. Έδειχναν Χριστούγεννα με φίλους, Πάσχα στο χωριό, το πρώτο αμήχανο σούβλισμα με τον "μπαμπά", και το πρώτο τηλεφώνημα για χρόνια πολλά στην "μαμά".
Τα πέταλα από τα λουλούδια τους έδειξαν κι άλλες εικόνες, πιο σκοτεινές. Τους έδειξαν ένα "φύγε, χωρίζουμε", ένα "δεν είμαι κατάλληλος για σένα", μερικά "μη γυρίσεις πια" κι ένα "γύρνα, σε χρειάζομαι". Ένα λουλούδι ήταν ένα τηλεφώνημα, "Γιώργο, ο πατέρας σου πέθανε" κι ένα άλλο ήταν "είμαι εδώ για σένα". Ένα φύλλο λουλουδιού, ήταν οι πλάτες που έβαλε για εκείνον, ένα άλλο ήταν "τι θα έκανα χωρίς εσένα".
Μερικά λουλούδια ήταν δροσερά, με δροσοσταγόνες-δάκρυα. Δάκρυα χωρισμών, θανάτων, ανεργίας, απελπισίας, μοναξιάς που έζησαν οι δυο τους. Άλλες σταγόνες που έτρεχαν στους μίσχους των λουλουδιών ήταν δάκρυα χαράς, επανένωσης, υποσχέσεις για ένα καινούριο ξεκίνημα, μία πρόταση γάμου, ένας αρραβώνας.
Ήταν κι ένα δάκρυ πιο λαμπερό απ’ όλα τ΄ άλλα, ένα δάκρυ που φώναζε "όλα θα πάνε καλά, όσο είσαι δίπλα μου". Αυτό το δάκρυ ήταν πιο πολύτιμο απόλα τ΄ άλλα επειδή πήγαινε σετ με το δυνατό της γέλιο, ήταν ζευγάρι, παντρεύονταν κι αυτά τα δύο σήμερα, λοιπόν.
Ο χρόνος ξεπάγωσε. Πήρε την νυφική ανθοδέσμη στα χέρια της και διάβασε στα μάτια του όλα όσα "είδε" κι εκείνος αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου, που ξαναέζησαν την κοινή ζωή τους. Κανένας φόβος, κανένα άγχος "πάμε να παντρευτούμε. Χαλαρά...", της είπε και της έκλεισε το μάτι, λαχταρώντας ν’ ακούσει πολύ δυνατά και πάλι, τον ήχο του ήλιου στα χείλια της. Δεν τον απογοήτευσε. Γέλασε δυνατά. "Πάμε".
Χορηγός άρθρου: Panos Rekouniotis Wedding Photography – Φωτογραφία γάμου
