Η μηχανή σου και εσύ... Η "γυναικάρα" σου, η καψούρα σου η ανυπέρβλητη! Δε σου χαλάει χατήρια, είναι υποταγμένη στα γούστα σου και ζόρικη, ταυτόχρονα! Χαιδεύεις το μέταλλο της και αναριγείς. Την καβαλάς και "φεύγεις" . Μικρή σημασία έχει ο προορισμός, μικρές Ιθάκες είναι όλα τα ταξίδια σας!
Πόσα έχεις ζήσει μαζί της, πόσα δάκρυα σου έχει στεγνώσει ο αέρας που μαστιγώνει το πρόσωπο σου, ξημερώματα στην Ποσειδώνος τόσα χρόνια τώρα. Πόσους ήλιους έχεις δει να ανατέλλουν ακουμπισμένος πάνω της, πόσα φεγγάρια έχεις αποχαιρετήσει δίνοντας λίγο γκάζι , έτσι για την αλητεία!
Εσύ και εκείνη. Η μία. Η μοναδική. Η Απόλυτη.
Κατά καιρούς, ανεβάζεις κόσμο πάνω της. Φίλους, φίλες, έρωτες.
Καμιά γυναίκα δεν άντεξε τον ανταγωνισμό. Καμιά δεν έμεινε στη σέλα αρκετά, όλες έκαναν μερικά χιλιόμετρα και κατέβηκαν, είναι δύσκολες οι Ιθάκες σου.
Καμία δε νοστάλγησες, καμία δε σου έλειψε. Όσο έχεις το μεταλλικό μωρό σου να σου τραγουδάει τον έρωτα της για σένα με μια βαρύτονη εξάτμιση, είσαι κομπλέ!
Σ’ ωραίος...
Μέχρι που ανεβαίνει πάνω της η Χριστίνα...
Η Χριστίνα που δεν κατεβαίνει μετά από λίγα χιλιόμετρα. Η Χριστίνα που αντέχει! Η Χριστίνα που κρυώνει και σφίγγεται πάνω σου και τρέμει, μεσάνυχτα στη Μεσογείων. Η Χριστίνα που κατεβαίνει κοκκαλωμένη αλλά δεν γκρινιάζει. Μόνο κάνει χου-χου τα χέρια της να ζεσταθούν λίγο και σου χαμογελάει με χείλια μπλε!
Και γίνεσαι προδότης.
Αφήνεις στο πάρκινγκ την "άλλη" μερικές φορές πια. Και παίρνεις το αυτοκίνητο. Που δεν το γουστάρεις. Αλλά δεν θες να ξαναδείς τη Χριστίνα να λαμπαδιάζει ολόκληρη - να ψήνεται με 40 πυρετό, μία μέρα αφού γυρίσατε από Ναύπλιο με τη μηχανή, Γενάρη μήνα.
Γίνεσαι προδότης.
Γιατί παρ’ όλο τον εξοπλισμό που της πήρες, και το κράνος που φοράει , σ ένα στενό στη Νέα Σμύρνη σας ακούμπησε ένας μεθυσμένος ένα βράδυ, με ένα τζιπ. Και μέχρι να σηκώσεις την Χριστίνα από τον δρόμο και να βεβαιωθείς πως είναι καλά, είχες χάσει εσύ 10 χρόνια από τη ζωή σου και είχες πει όλες τις ελληνορθόδοξες προσευχές που ήξερες. Και μερικές καθολικές. Και είσαι άθεος.
Και η Χριστίνα δεν διαμαρτυρήθηκε. Φοβήθηκε, μα δεν είπε κουβέντα. Ξανακαβάλησε τη μηχανή πίσω σου, κι ένιωθες την καρδιά της να χτυπάει από το σοκ τόσο δυνατά στην πλάτη σου, που μάτωσε η δική σου καρδιά.
Και πέρασε λίγος καιρός ακόμα.
Την "άλλη" την καβαλάς σπάνια πια. Και είναι παράξενο, μα δεν σε πειράζει τόσο πια αυτό. Τη χαιδεύεις ακόμα, την πλένεις, τη γυαλίζεις, της μιλάς. Μα δεν την ταξιδεύεις πια τόσο συχνά.
Και ήρθε η σημερινή Κυριακή.
Κατεβαίνεις στο πάρκινγκ. Την πλησιάζεις. Περνάς το χέρι σου από τα δερμάτινα σημεία της, αγγίζεις το νίκελ της, τα φώτα και τις ρόδες της. Της χαμογελάς, την καμαρώνεις. Και νιώθεις που σου χαμογελά και κείνη, πως σου γνέφει ν ανέβεις , σε παροτρύνει να την πας εκεί που πρέπει...
Ξεκινάς.
Από πίσω σου, έρχονται συνοδεία, καμιά δεκαριά καλά φιλαράκια. Με τις δικές τους "ερωμένες" όλες καλογυαλισμένες, όλες με κορδέλες στα τιμόνια.
Νιώθεις πως απ’ όλες τις διαδρομές με τη μηχανή σου, ΑΥΤΗ είναι η πιο σπουδαία, η πιο μεγάλη! Κι ας είναι μόνο 15 λεπτά δρόμος από το πατρικό της Χριστίνας.
Φτάνετε.
Κορνάρετε όλοι μαζί, η καρδιά σου παίζει ντραμς, η πόρτα ανοίγει και η πιο όμορφη Χριστίνα του κόσμου, η δική ΣΟΥ, εμφανίζεται.
Και συ δε βλέπεις τις δαντέλες και τα τούλια, τα λουλούδια στα μαλλιά και τις ραμμένες πούλιες στο πέπλο.
Εσύ βλέπεις ένα ζευγάρι μάτια μόνο, που φωνάζουν "ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ".
Ανεβαίνει στη μηχανή και ξεκινάτε. Το Ταξίδι.
Για το ταξίδι της οργάνωσης του γάμου, μπείτε στο Gamos Portal
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: Panos Rekouniotis Wedding Photography
