Ένας επιπλέον λόγος να μην γκρινιάζουμε για το ότι περνάει ο κόσμος να χαιρετήσει, είναι πως πολλοί που δεν αγόρασαν κάποιο δώρο να φέρουν στην Εκκλησία ή δεν χρησιμοποιήσαν την λίστα γάμου, δράττονται της ευκαιρίας για να γλιστρήσουν ένα φακελάκι στην τσέπη του σακακιού του γαμπρού. Πα μαλ. Κανένα φακελάκι με χρήματα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Τουναντίον θα έλεγα.
Όπου κάποια (άγια) στιγμή, τελειώνουν οι χαιρετισμοί (sic), παίρνει και ο κόσμος την μπομπονιέρα του και κατευθύνονται όσοι είναι καλεσμένοι στο τραπέζι προς τον χώρο που θα γίνει η δεξίωση, το γλέντι, το πανηγύρι, οτιδήποτε εν πάση περιπτώσει έχουν κανονίσει οι νεόνυμφοι. Λογικά ακολουθεί και το ζευγάρι, δεν έχει γίνει γνωστή μέχρι στιγμής περίπτωση ο γαμπρός και η νύφη να μη σκάσουν μύτη στη δεξίωση τους, αν και εκ των υστέρων, πολλοί εύχονται να το είχαν κάνει, όμως δεν είναι αυτό το θέμα του σημερινού μας άρθρου.
Και εδώ αντιμετωπίζουμε ένα μικρό θεματάκι. δύο μάλλον. Το πρώτο είναι πως η νύφη θέλει τσίσα και συχνά το νυφικό δεν έχει pipi escape button. Κι αν έχεις να πας με συνοδεία για κατούρημα από τότε που ήσουν 3 χρονών καλή μου φίλη, ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσεις καθότι τσίσα χωρίς 2-3 ανθρώπους να σου κρατάνε νυφικά και πέπλα δεν γίνεται. Απλά κάνε ότι έκανε μια φίλη μου από το χωριό – δεν την ξες. Ζήτα από τους παριστάμενους στο πιπι ρουμ μαζί σου, να κλείσουν τα μάτια και να τραγουδάνε δυνατά το SWEET HOME ALABAMA ώστε να μην ακούγεται ο ήχος της ανάγκης σου και κυρίως να ξεπεράσεις και συ το άγχος και να αφεθείς. (Είναι πιο δύσκολο απ’ ότι ακούγεται).
Το άλλο πρόβλημα που συχνά έχουμε να αντιμετωπίσουμε, είναι τα φακελάκια στο κοστούμι του γαμπρού. Συχνά, πολλά φακελάκια. Κάποια ΧΟΝΤΡΑ φακελάκια. Κάποια υπέροχα, πανέμορφα, ονειρικά φακελάκια, ζουμπουρλούδικα, γεμάτα υποσχέσεις. Τι τα κάνεις λοιπόν αυτά τα φακελάκια; Η σκέψη να τα πάρεις μαζί σου στο τραπέζι εγκαταλείπεται για προφανείς λόγους εκτός κι αν έχεις σκοπό να μην κουνηθείς από την καρέκλα σου και όποιος σε πλησιάζει για να τσουγκρίσει το ποτήρι του, να τον απειλείς με το μαχαιράκι του φρούτου. Να τα αφήσεις στο αυτοκίνητο, εξίσου χλωμό. Κάπου εκεί λοιπόν, παρουσιάζεται η μάνα του γαμπρού ως άλλος Μεσσίας και προτείνει "Να τα πάρω εγώ στο σπίτι να τα φυλάξω και αύριο το πρωί έρχεστε να τα πάρετε", χμ...
Καλή ιδέα, σκέφτεσαι εν πρώτοις. Ποιος να τα πάρει "αυτός, όχι εκείνος, όχι αυτός - ασ'το θα κάνει η μάνα". Η μάνα, σαφώς άνθρωπος εμπιστοσύνης, θα την πετάξει ο πατέρας μία στα γρήγορα μέχρι το σπίτι να φυλάξει τα φακελάκια με τα χρήματα και θα έρθουν καπάκι στο γαμήλιο τραπέζι.
Όπερ και εγένετο.
Παίρνει η μανούλα το χρήμα λοιπόν και γίνεται μπουχός, αγχωμένη η δόλια, μην βάλει χέρι κανείς στα χρήματα των παιδιών! Οι νεόνυμφοι ήσυχοι ήσυχοι πάνε στο γλέντι. Μία ώρα αργότερα εμφανίζονται και ο πατέρας με τη μάνα. Με ύφος μεγαλομαφιόζων, στο μέτωπο τους έγραφε "we took care of business" κλείνουν και το μάτι στο ζευγάρι, που αντίστοιχα ανταποδίδει το συνωμοτικό βλέμμα.
Κι έρχεται η επαύριος. Το ζευγάρι κουρασμένο αλλά ευτυχισμένο, χωρίς το άγχος πλέον των διαδικασιών του γάμου ξεκινάει να βάζει σε τάξη το σπιτικό του. Πρώτη στάση το σπίτι ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ, φεύγοντας από τη γαμήλια σουίτα όπου είχαν κατακλύσει για τα δέοντα (ύπνος με τα ρούχα, ούτε το πέπλο δεν έβγαλαν, τόσο χώμα! Ξύπνησε ο γαμπρός με καλτσοδέτα στο πέτο και η νύφη με παπιγιόν περασμένο στον αστράγαλο). Ναι μεν πάνε από εκεί για να χαιρετήσουν τους γονείς κλπ κλπ αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Πάνε από εκεί κυρίως για να πάρουν τα φακελάκια.
"Μάνα, που είναι τα λεφτά;"
"Τώρα τα φέρνω παιδί μου..."
10 λεπτά αργότερα εμφανίζεται και πάλι η μαμά. Χωρίς λεφτά. Με αμήχανο (παγωμένο χαμόγελο).
"Τα έκρυψα κάτω από το στρώμα στην αρχή, αλλά μετά φοβήθηκα πως αν έμπαιναν κλέφτες εκεί θα έψαχναν. Και τα πήρα από κει".
"ΟΚ Και που τα έβαλες, μάνα;"
"Να, εδώ. Στο συρτάρι του μπουφέ"
Άκυρο. Στο συρτάρι του μπουφέ είχε φακελάκια. Αλλά δεν ήταν ΤΑ φακελάκια. Ήταν φάκελοι σκέτοι, κανονικοί. Άδειοι. Για γράμματα. "Μαμάάάάάάά............"
"“Φοβήθηκα πως θα έμπαιναν κλέφτες και θα έψαχναν και εδώ μπουχουχουχού! Θα τα βρω μη μου φωνάζετε!"
Βιβλιοθήκη. Όχι. Ντουλαπάκι μπάνιου. Όχι. Συρταριέρα. Όχι. Πίσω από την τηλεόραση. Ούτε.
"ΟΚ μαμά. Ας συγκεντρωθούμε και μην κλαις σε παρακαλώ. Ας δούμε ένα ένα τα βήματα. Άλλαξες 10 φορές θέση στα λεφτά για να μην τα βρουν κλέφτες. Και μετά;"
"Ε, μετά, αφού σιγουρεύτηκα πως είναι ασφαλές μέρος, ξεκινήσαμε για το τραπέζι."
"Κατ’ευθείαν;"
"Ναι", πετάγεται ο πατέρας. "Πέταξα εγώ τα σκουπίδια μέχρι να πάει τουαλέτα η μάνα σου, και φύγαμε".
"ΠΟΙΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ;" ρωτάει έντρομη η μάνα "ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ!"
"Βρήκα μια σακούλα με χαρτιά, πίσω από το σκουπιδοτενεκέ, στην κουζίνα"
"“ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!" ουρλιάζει η μαμά και λιποθυμάει.
Ποιος Μπολτ, ποιο μπούλετ τρέην, πια ταχύτητα φωτός... Γαμπρός με χρέη. Πιο γρήγορος κι από τη σκιά του. Σε 11’’ έχει κατέβει 3 σκάλες, έχει βγει από την πολυκατοικία κι έχει πηδήξει μέσα στον κάδο με τα σκουπίδια. Κάπου ένας μικρός θεός, ο θεός των απελπισμένων φρεσκοπαντρεμένων ζευγαριών, έτσι από καπρίτσιο, είχε αποφασίσει 2 μέρες πριν να ρίξει τα συνεργεία του δήμου σε απεργία. Αν υπάρχει μία επιταγή τύχης που μια φορά στη ζωή του κάποιος μπορεί να εξαργυρώσει, ε, ο γαμπρός της ιστορίας μας μόλις την εξαργύρωσε. Βγαίνει θριαμβευτής από τα σκουπίδια. Κρατώντας μία σακούλα με φακέλους. ΤΟΥΣ φακέλους. Πηδάει έξω από τον κάδο. Προχωράει νικητής. Με μια μπανανόφλουδα στο κεφάλι. Με ένα ψαροκόκαλο στ’αυτί για σκουλαρίκι. Δεν έχει σημασία. Νικητής.
Χορηγός άρθρου: Panos Rekouniotis Wedding Photography – Φωτογραφία γάμου
