H μητέρα μου δεν έφυγε ξαφνικά. Το περιμέναμε. Το απευχόμασταν. Δεν εισακούστηκαν οι προσευχές μας. Την αποχαιρετήσαμε μία Μεγάλη Δευτέρα και η Εβδομάδα των Παθών κράτησε πολύ καιρό μες στις ψυχές μας. Ίσως κρατάει ακόμα...
Η πρώτη μικρή Ανάσταση στην οικογένεια μας ήταν όταν παντρεύτηκε ο αδερφός μου, 4 χρόνια μετά. Ακολούθησε η γέννηση του ανιψιού μου και πέρυσι αρραβωνιάστηκα εγώ, το νωχελικό καλόκαρδο Ρεθυμνιώτη γίγαντα που στεκόταν ακούραστα στο πλάι μου όλα τα χρόνια της Μεγάλης Θλίψης, που τα πέρασα φοιτήτρια στα μέρη του και εν τέλει αγκυροβόλησα εκεί. Και τώρα ροχάλιζε... 35 λεπτά διαρκούσε η ρημάδα πτήση από Ηράκλειο, τα 36 κοιμάται! Και μ αφήνει να χάνομαι στις σκέψεις μου, να πολεμάω με πεταλούδες στο στομάχι!
Ο πατέρας μου είναι 61 ετών. Χήρος από τα 55. Την κυρία Ρέα την γνώρισε όταν μετακόμισε. Άφησε το σπίτι που ζούσαμε όλοι μαζί και νοίκιασε ένα άλλο, μικρότερο. Είπε πως το παλιό μας σπίτι ήταν πια πολύ μεγάλο για έναν άνθρωπο μόνο του, αφού ο αδερφός μου και γω μέναμε αλλού. Η αλήθεια είναι πως το σπίτι μας ήταν πολύ “βαρύ” από την αύρα της μάνας. Τα έπιπλα της, τα βιβλία της, τα ρούχα της, η μυρωδιά της...
Η κυρία Ρέα έμενε στο διπλανό του διαμέρισμα, στην πολυκατοικία που πήγε ο μπαμπάς. 57 χρονών, χωρισμένη, με παιδιά και εγγόνια που έμεναν μακριά. Ένα βράδυ, είχε βγει να κατεβάσει σκουπίδια και κλείστηκε έξω. Ο πατέρας μου προσφέρθηκε να την βοηθήσει, φώναξε κλειδαρά και της έκανε παρέα μέχρι να ανοίξει η πόρτα της. Και μαζί προφανώς, άνοιξε και η πόρτα της καρδιάς της κυρίας Ρέας που έκτοτε τον συντροφεύει, τον προσέχει και πάνω απ’ όλα, τον αγαπάει.
Κι έτσι βρίσκομαι στο αεροπλάνο τώρα. Με πεταλούδες στο στομάχι. Και άγχος. Πολύ άγχος. Επειδή θέλω να είναι όλα τέλεια. Επειδή τον άλλο μήνα παντρεύω τον μπαμπά μου!
Θέλω να είναι ο ωραιότερος γαμπρός. Θα πάμε μαζί με τον αδερφό και τον αρραβωνιαστικό μου και θα τον βοηθήσουμε να διαλέξει κοστούμι, παπούτσια, ανθοδέσμη για την νύφη. Ανυπομονώ να του σιδερώσω το πουκάμισο, να του δέσω την γραβάτα. Ανυπομονώ να τον καμαρώσω δίπλα στον αδερφό μου, που θα τον πειράζει χωρίς έλεος και για άλλη μια φορά θα γιορτάσουμε μια μικρή ιδιωτική μας Ανάσταση.
Οι κόρες της κυρίας Ρέας είναι κι αυτές στο τρέξιμο, μιλάω συχνά στο τηλέφωνο μαζί τους. Η μητέρα τους θα φορέσει το πιο κομψό φόρεμα του κόσμου, το μακιγιάζ θα αναδεικνύει τα ευγενικά χαρακτηριστικά της και θα τονίζει τα γιορτινά της μάτια. Στα 57 της δεν θα υστερεί σε τίποτα από μια κοπέλα που θα μπει πρώτη φορά νύφη στην εκκλησία στα 25 της.
Ο ανιψιός μου θα σταθεί περήφανος δίπλα στον παππού του και ο εγγονός της κυρίας Ρέας θα την παραδώσει στον μέλλοντα σύζυγό της. Κανείς δεν αξίζει τόσο μία δεύτερη ευκαιρία στην ευτυχία όσο αυτοί οι δύο άνθρωποι που στάθηκαν τόσο άξια πλάι στα παιδιά τους, βάζοντας πάντα τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα. Γι’ αυτό θέλω να είναι όλα τέλεια, γι’ αυτό θέλω να είμαι ΕΚΕΙ, να συμμετέχω σε όλα, θέλω να το ζήσω και να στηρίξω τον πατέρα μου όπως στήριξε και στηρίζει και εκείνος εμένα, σε ότι επιλέγω.
Ο πιλότος ανακοινώνει την προσγείωση. Σκουντάω τον κοιμισμένο αρραβωνιαστικό μου (δεν θα του συγχωρέσω ποτέ πως μ’ άφησε έρμαιο του άγχους μου σε όλη τη διάρκεια της πτήσης. Δεν θα μας περιμένει κανείς στο αεροδρόμιο, η άφιξη μας θα είναι έκπληξη! Μα, πρώτα απ’ όλα, πριν εμφανιστούμε στο κατώφλι των μελλόνυμφων, θα πάω να κανονίσω για το πάρτι. Δεν φαντάζεστε ασφαλώς, πως θα παντρευόταν ο μπαμπάς μου και δεν θα το γιορτάζαμε μέχρι τελικής πτώσης! Του χρόνου, θα του χαρίσω το δεύτερο χορό στην δεξίωση του δικού μου γάμου. Φέτος όμως, αμέσως μόλις αφήσει το χέρι της συζύγου του στον πρώτο τους χορό, θα είναι η σειρά μου. 20 χρόνια πριν, με ανέβαζε στα πόδια του και με μάθαινε να χορεύω. Δεν έχω σκοπό να τον απογοητεύσω.
Χορηγός άρθρου: Panos Rekouniotis Wedding Photography – Φωτογραφία γάμου
